Samuel Barber: [1910-1981] Αμερικανός συνθέτης, γνωστός κυρίως για τα εναγώνια adagio του που εξυπηρετούν κυρίως κινηματογραφικούς σκηνοθέτες (Elephant man, Platoon…). Μοναδικό αξιόλογο έργο του, η – για αρκετούς βασανιστική – σονάτα για πιάνο, ηχογραφημένη μονοφωνικά το 1951.

Bela Bartok: [1881-1945] Υπερευαίσθητος Ούγγρος δημιουργός. Ασχολήθηκε με τη σπουδή των λαϊκών τραγουδιών της Ουγγαρίας και συνέθεσε μεγάλο αριθμό έργων για έγχορδα και πνευστά.

Arnold Bax: [1883-1953] Αγγλο-ιρλανδός συνθέτης. Το έργο του περιλαμβάνει 7 συμφωνίες (μεταξύ τους και οι περίφημοι Winter Legends) και έργα για βιολοντσέλο και βιολί.

Alban Berg: [1885-1935] Αυστριακός ατοναλιστής, συνθέτης της συγκινητικής όπερας “Wozzeck”, ενός εξίσου συγκινητικού κονσέρτου για βιολί κλπ. Συνδυάζει περίεργα τον έντονο συναισθηματισμό (επιρροές από Μάλερ) με συμμετρικές ιδέες που διαφορετικά θα ήταν βασανιστικές.

Luciano Berio: [1925-2003] Ιταλός πειραματιστής, λάτρης του κολλάζ, της παρωδίας και της σύμπτωσης.

Pierre Boulez: [1925-2016] Ιδιοφυής γάλλος μοντερνιστής, συνθέτης, διευθυντής ορχήστρας και ιδρυτής του παρισινού πειραματικού κέντρου IRCAM.

Benjamin Britten: [1913-1976] Άγγλος συνθέτης. Τα έργα του ανανεώνουν τη λυρική τέχνη. (‘Ο βιασμός της Λουκρητίας’, ‘Μπίλι Μπαντ’). Αυθόρμητος, στιγμιαίος, εριστικός, ταλαντεύεται ακούραστα ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι αναζητώντας τη χαμένη αθωότητα. Έγραψε το τελευταίο αριστούργημα της ευρωπαϊκής τονικής μουσικής (‘War Requiem’, 1962).

Ferrucio Busoni: [1866-1924] Σκοτεινός πιανίστας – συνθέτης των αρχών του 20ου αιώνα. Τα έργα του φανερώνουν μια στοιχειωμένη σκιώδη ιδιοσυγκρασία (‘Elegien’, ‘Dr Faust’). Είναι πρόσωπο κλειδί στο πάνθεον του νεορομαντισμού.

John Cage: [1912-1992] Πρωτοπόρος της ηλεκτρονικής μουσικής. Μελετητής της εντροπίας, της σιωπής, του τυχαίου. Αν δεν υπήρχε…

Elliot Carter: [1908-2012] Κορυφαίος Αμερικανός συνθέτης. Τα έργα του περιλαμβάνουν μουσική για ορχήστρα (Πρώτη Συμφωνία), μουσική δωματίου, σονάτες κ.α. Χρησιμοποιεί με επιτυχία τα ελληνικά μουσικά στοιχεία.

Claud Debussy: [1862-1918] Ιμπρεσιονιστικό αρχέτυπο ευρείας επιρροής στη μοντέρνα μουσική. Τόσο πλήρης όσο και εξεζητημένος γρήγορα τοποθετήθηκε υπεράνω κριτικής.

Frederick Delius: [1862-1934] Ο άγγλος Debussy, περισσότερο γήινος…

Hans Eisler: [1898-1962] (Ανατολικο-) Γερμανός απόστολος του Schoenberg και συνεργάτης του Μπρεχτ. Έγραψε τον εθνικό ύμνο της -κάποτε- Ανατολικής Γερμανίας.

George Gershwin: [1898-1937] “Jazz – age” Αμερικανός ελαφρών βαρών. Τραγουδοποιός αξιώσεων, κατόρθωσε να γράψει jazz – opera. (‘Porgy and Bess’) Τον θυμόμαστε συχνά με το θρυλικό “Summertime”…

Paul Hintemith: [1895-1963] Γερμανός συνθέτης, αρχιμουσικός και θεωρητικός. Εγκατέλειψε τη Γερμανία όταν ο Χίτλερ ανέβαινε στην εξουσία. Για ένα διάστημα εγκαταστάθηκε στην Άγκυρα και από το 1939 στις ΗΠΑ, όπου αφιερώθηκε στη διδασκαλία. Πολυγραφότατος, αντιτάχθηκε τόσο στον ρομαντισμό όσο και στον εξπρεσιονισμό και ιμπρεσιονισμό απορρίπτοντας την κλασική αρμονία. Δημιουργεί μεγάλα ηχητικά αρχιτεκτονήματα που περισσότερο απευθύνονται στη διάνοια παρά στην ευαισθησία. Η αισθητική του συνδέεται με τις θεωρίες του Χανσλικ, τις σχετικές με την Καθαρή Μουσική.( Έργα του: ‘Αρμονία του Κόσμου’, ‘Visione’, ‘Ο Δαίμων’,’Φόνος’, ‘Καρντιλλάκ’, ‘Ματθίας ο ζωγράφος’, πολυπληθέστατα λίντερ κλπ.)

Artur Honneger: [1892-1955] Ελβετός φουτουριστής συνθέτης, σπούδασε στη Ζυρίχη και στο Παρίσι. Συνέβαλε μαζί με τον Μιλώ στη δημιουργία της ‘ομάδας των έξι’. Από τα πρώτα του έργα, υιοθέτησε την πολυτονική γραφή (‘Pacific 231’, ‘Third Symphony’, ‘Cello concerto’, ‘Ο Βασιλεύς Δαυίδ’, ‘Ιουδήθ’, ‘Αετιδεύς’, ‘Καντάτα των Χριστουγέννων’ κλπ.)

Leos Jannacek: [1854-1928] Τσέχος συνθέτης, αναμορφωτής της σύγχρονης τσέχικης μουσικής μετά τον Σμέτανα, περιφρονεί την έννοια της κατασκευής, αντικαθιστώντας την με δυναμική εκφραστικότητα. Ρεαλιστής, υφίσταται επίδραση από τους Ρώσους (Μουσόργκσκι, Μποροντίν) και το λαϊκό τραγούδι. Μελέτησε τη τσέχικη γλώσσα και δημιούργησε ένα τοπικό ύφος που επιδέχεται απότομες φωνητικές μεταπτώσεις, το οποίο χρησιμοποίησε στα χορικά και τα μελοδράματα, δίνοντάς τους το συναίσθημα μιας ζωντανής πραγματικότητας χωρίς να προσφύγει στη βαγκνερική μέθοδο. (‘Σιάρκα’, ‘Αρχή του Ρομάντσου’, ‘Γενούφα’, ‘Το πεπρωμένο’, ‘Η μικρή πονηρή αλεπού’, ‘Το νεκρό σπίτι’ κλπ.)

György Ligeti: [1923-2006] Ούγγρος, έγινε γνωστός αφού συμμετείχε στο soundtrack της ταινίας του Κιούμπρικ ‘Οδύσσεια 2001’. Προκάλεσε σκάνδαλο το ΄78 με τη σουρεαλιστική όπερα ‘La Grand Macabre’. Τελευταία φλέρταρε -με κάποια ελαφρότητα- τον μινιμαλισμό.

Witold Lutoslawski: [1913-1994] Πολωνός, ταλαντευόμενος ανάμεσα στην παράδοση και την ατονάλ.

Gustav Mahler: [1860-1911] Σαν συνθέτης αισθάνθηκε την ανισότητα που προκάλεσε η μεταβατική περίοδος από τον ρομαντισμό στη σύγχρονη εποχή. Στα έργα του είναι έντονη η παρουσία αυτής της αλλαγής των εποχών. Συνέθεσε 9 τεράστιες συμφωνίες (η δέκατη παρέμεινε ημιτελής) και πάρα πολλές άλλες μελωδίες. Αυστρο-εβραίος οραματιστής, άσκησε βαθιά επιρροή στον Μπρίτεν και στον Σοστακόβιτς. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους διευθυντές ορχήστρας. (Βουδαπέστη, Βιέννη, Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης).

Oliver Messiaen: [1908-1992] Γάλος συνθέτης (και καθηγητής), για αρκετούς ο μεγαλύτερος της εποχής μας. Οι κυριότερες συνθέσεις του για εκκλησιαστικό όργανο αναδεικνύουν την τεχνοτροπία του. Συνέθεσε μελωδίες και έγραψε θεωρητικά συγγράμματα. Εμπνεύστηκε από τον καθολικό μεσαίωνα, το τραγούδι των πουλιών, την κωδικοποίηση των χρωμάτων. (‘Λειτουργία της Πεντηκοστής’, ‘Βιβλίο εκκλησιαστικού οργάνου’, ‘Turangalia-Symphonie’)

Bohuslav Martinů: [1890-1950] Τσέχος νεοκλασικιστής – αρχικά υπερρεαλιστής. Η διαμονή του στο Παρίσι μεταμόρφωσε το ύφος και την αισθητική του. Συνδέθηκε με τον Στραβίνσκι και την ‘ομάδα των έξι’. Ιδιαίτερα επιτυχημένα ήταν τα έργα του, μουσικής δωματίου. Το 1940 εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ όπου διπλασιάστηκε η γονιμότητά του. Ανανέωσε τη τσέχικη μουσική και άφησε τα ίχνη του στην ευρωπαϊκή μουσική. (‘Ο στρατιώτης και η χορεύτρια’, ‘Double concerto’, ‘Spalicec’, ‘Half time’.)

Darius Milhaud: [1892-1974] Περιπατητικός γάλος συνθέτης, ασχολήθηκε με όλα τα είδη σχεδόν της μουσικής. Χαρακτηριστικό του, η Μεσογειακή λυρικότητα. (‘Πρωτεύς’, ‘Μήδεια’, ‘Ορέστεια’, Σουίτα για πιάνο, ‘Άνοιξη’)

Carl Nielsen: [1856-1931] Δανός θετικιστής. Υιοθέτησε ένα ιδιαίτερο μουσικό ύφος (νεοκλασικιστής) που εν μέρει μοιάζει με Μπραμς. Μεταξύ των πολλών του έργων διακρίνονται οι έξι συμφωνίες του, οι σονάτες για πιάνο και βιολί, τα μελοδράματα ‘Μασκαράτα’, ‘Σαούλ και Δαυίδ’.

Carl Orff: [1895-1982] Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πρόδρομος του μινιμαλισμού. Γνωστότερα έργα του όμως είναι τα Carmina Burana και η μουσική για το ‘Όνειρο θερινής νυκτός’ του Σαίξπηρ.

Krzysztof Penderecki: [1933-2020] Μοντέρνος Πολωνός συνθέτης, πρόσωπο αποδεκτό από τους νεορομαντικούς. ('Threnody to the Victims of Hiroshima', ‘St. Luke Passion’)

Francis Poulenk: [1899-1963] Ευγενικός απόγονος του Στραβίνσκι.

Serge Prokoviev: [1891-1953] Ρομαντικός συνθέτης του 19ου αιώνα που φλέρταρε με επιτυχία την μουσική του 20ου αιώνα. Σε ηλικία πεντέμισι χρόνων συνέθεσε το πρώτο του έργο (‘Ινδιάνικος καλπασμός’). Μετά τη ρωσική επανάσταση κατέφυγε στις ΗΠΑ. Στη Σοβιετική Ένωση επέστρεψε το 1933 όπου και έγραψε τα περισσότερα έργα του. Χωρίς να δημιουργήσει δική του σχολή, ο Prokoviev σαν νεοκλασικός συνθέτης αποτέλεσε μεγάλη συνεισφορά στη συμφωνική μουσική, στο μελόδραμα, στη μουσική δωματίου και στο μπαλέτο. Έγραψε επίσης μουσική για τον κινηματογράφο, μελωδίες και παιδικές σουίτες.

Maurice Ravel: [1875-1937] Η δεξιοτεχνία του εκφράζεται εξίσου στα διάφορα είδη με τα οποία ασχολήθηκε. Αναπτύσσει τον περισσότερο σοβαρό ακαδημαϊσμό αποφεύγοντας κάθε μίμηση. Η απλότητα και η δημιουργική του έμπνευση, δεν αλλοιώνονται από την δολιότητα της τεχνικής. Αποτελεί την τελειότερη πραγμάτωση ενός μουσικού ουμανισμού. Τέλειος, με αναρχική φλέβα, με τα έργα του (ιδίως τα ‘Bolero’ και ‘La valse’) σατιρίζει την αμυαλοσύνη του σύγχρονου κολεκτιβισμού.

Eric Satie: [1866-1925] Γάλος υπερ-ατομιστής, δηκτικός, μυστικοπαθής, ανεξιχνίαστος. Έγραψε ως επι το πλείστον για πιάνο χρησιμοποιώντας ντανταϊστικούς τίτλους (Three pieces in the shape of a pear). Συχνά παρεξηγήθηκε από κριτικούς που πίστεψαν ότι ήταν εξυπνότεροι από αυτόν.

Alfred Garriyevich Schnittke: [1934-1998] Κορυφαίος σοβιετικός συνθέτης της μετα-Σοστακόβιτς γενιάς. 'Έζησε από το 1945 μέχρι το 1948 στη Βιέννη όπου μελέτησε πιάνο. Από το 1953 μέχρι το 1961 σπουδάζει στο Conservatoire της Μόσχας σύνθεση (με τον Evgeny Golubev) και ενορχήστρωση (με τον Nikolai Rakov). Από το 1962 γράφει μουσική για τον κινηματογράφο. Από το 1975 τα αβανγκάρντ έργα του παρουσιάζονται με αυξανόμενη συχνότητα. Από τη δεκαετία του ’80, ολόκληρα κονσέρτα αφιερωμένα στο έργο του αποτελούν κοινό τόπο. Εφευρέτης του όρου πολυστυλισμός , που περιγράφει την ενασχόληση με διάφορα στυλ, τον εγκαταλείπει τη δεκαετία του ’80 ακολουθώντας περισσότερο προσωπική (και ολοκληρωμένη) τεχνοτροπία .Από το 1989, περνά αρκετό από τον καιρό του μακριά από την (τότε) Σοβιετική Ένωση, ζώντας στο Αμβούργο ή ταξιδεύοντας.

Arnold Schönberg: [1874-1951] Αυστριακός αυτοδίδακτος συνθέτης. Διευθυντής ορχήστρας στο Βερολίνο, αργότερα δάσκαλος μουσικής θεωρίας στη Βιέννη, καθηγητής σύνθεσης στο Βερολίνο (πρώτα στο Κονσερβατουάρ και μετά στην Ακαδημία Καλών Τεχνών). Ίδρυσε την διάσημη ‘Verein fur musicalische Privatauffuhrungen’. Διώχθηκε από τον Χίτλερ και εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αμερική, όπου διορίσθηκε καθηγητής στο μουσικό τμήμα του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια. Στην αρχή της σταδιοδρομίας του επηρεασμένος από τον Μπραμς και τον Βάγκνερ προσπαθεί να συνδυάσει την συνθετική πειθαρχία του πρώτου, με τις χρωματικές αναζητήσεις του δεύτερου. Γύρω στο 1908 καταργεί τους κλασικούς κανόνες συνήχησης και υιοθετεί την ατονικότητα στο έργο του. Όσο ήταν στην Αμερική γράφει χρησιμοποιώντας τις εμπειρίες του από τον σειραϊκό τρόπο γραφής σε συνδυασμό με στοιχεία τονικής γραφής. Τα κυριότερα θεωρητικά του έργα είναι: ‘Πραγματεία περί Αρμονίας (1911), ‘Υποδείγματα σύνθεσης για αρχάριους’ (1942), ‘Μέθοδος σύνθεσης δια δώδεκα φθόγγων’ (1912) κλπ. Ήταν επίσης αξιόλογος ζωγράφος.( Έλαβε μέρος στην καλλιτεχνική κίνηση Blaue Reiter που δημιουργήθηκε στο Μόναχο από τον Καντίνσκι).

Alexander Scriabin: [1872-1915] Ρώσος συνθέτης και καθηγητής πιάνου, επηρεάστηκε από Σοπέν, Ριχ. Στράους, Βάγκνερ, Debussy και Ravel. Γοητευμένος από την ανατολική μεταφυσική κατέληξε σε μια νεφελώδη προσωπική φιλοσοφία ‘της ανυψώσεως προς τον ήλιον’ που του ενέπνευσε το ‘Θεϊκό ποίημα’, το ‘Ποίημα της έκστασης’ και το ‘Ποίημα της φωτιάς’. Οι έξι τελευταίες σονάτες του είναι (για τον ίδιο) σταθμοί για τη δημιουργία ενός ‘μεγάλου κοσμικού μυστηρίου’. Έγραψε τρεις συμφωνίες, έργα για ορχήστρα και άλλα.

Dmitri Shostakovich: [1906-1975] Μαθητής του Steinberg, μετά από μια περίοδο δημιουργίας πρωτοποριακών έργων άρχισε να συνθέτει με τρόπο περισσότερο απλό, απαλλαγμένο από φορμαλιστικές και προσωπικές αναζητήσεις, αναφερόμενος σε σημαντικά, κοινωνικά και ιστορικά γεγονότα της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ.

Jean Sibelius: [1865-1957] Φινλανδός συνθέτης, αρχηγός της φινλανδικής σχολής. Ορισμένες συνθέσεις του πήραν τη μορφή εθνικών τραγουδιών. Κάποτε υπήρξε η μεγάλη ελπίδα των ενάντιων του Schonberg. Η μουσική του ιδιοφυΐα παραμένει τυπικά φινλανδική με μια ογκώδη παραγωγή.

Karlheinz Stockhausen: [1928-2007] Θεωρείται ο αρχηγός της δωδεκάφθογγης μουσικής στη Γερμανία. Εκτός από τις μουσικές του συνθέσεις (‘Αντιστίξεις για ορχήστρα δωματίου’, ‘Κουϊντέτο πνευστών’, ‘Κομμάτια για πιάνο’) πειραματίσθηκε στην περιοχή της ηλεκτρονικής μουσικής (‘Ηλεκτρονικές σπουδές’, ‘Τραγούδι της νεότητας’). Αποθήκη ανεφοδιασμού του μοντερνισμού, πόλος έλξης ασυνήθιστα μεγάλων και επίβουλων ακροατηρίων. Άνθρωπος με χάρισμα και ‘σόουμαν’. Άγγιξε τους χίπις της δεκαετίας του ’60. Από το 1977 έγραφε την όπερα “Licht” που σχεδίαζε ότι θα χρειαζόταν μια εβδομάδα για να ακουστεί ολόκληρη. Χαρακτηρίστηκε ο Λε Κορμπυζιέ της μουσικής.

Igor Stravinsky: [1882-1971] Ο Picasso της μοντέρνας μουσικής. Ρώσος συνθέτης, πολιτογραφήθηκε Γάλος και μετά Αμερικανός. Εγκατέλειψε τη Γαλλία το 1949 για να εγκατασταθεί στο Hollywood. Ήταν αυτοδίδακτος, αν εξαιρέσουμε ορισμένα μαθήματα ενορχήστρωσης που πήρε από τον Ρίμσκι – Κόρσακοφ. Γνωστός έγινε από την επιτυχία των ρωσικών μπαλέτων του Ντιαγκίλεφ όπου συνέθεσε τη μουσική. Το 1913 η ‘Ιεροτελεστία της Άνοιξης’ αποτέλεσε σκάνδαλο, ενώ ο μουσικός κόσμος παρακολουθεί την πορεία του και της περιόδους της (Ρωσική, Νεοκλασική κλπ.). Όλη η πορεία του μπορεί να συνοψισθεί στην παρακάτω φράση: ‘Ο Ιμπρεσιονισμός συναντά την δημοτική εθνική παράδοση κάτω από ένα κυβιστικό φεγγάρι’. Φίλοι του ο Ραμίζ, ο Πικασό, ο Ντεμπισί, ο Σκριάμπιν, ο Κόρσακοφ. Ο Ντεμπισί τον βοήθησε να αποβάλει τη γραφικότητα της ρωσικής σχολής αλλά και ο ίδιος επηρεάσθηκε από τις τολμηρές αρμονίες του. Ο Στραβίνσκι, περισσότερο από κάθε άλλον, ανανέωσε την τεχνική και την αισθητική της μουσικής του 20ου αιώνα, ενώ υπήρξε η κύρια επιρροή των νέων συνθετών. Άλλοι υιοθέτησαν τους κανόνες του και άλλοι αφέθηκαν εξαιτίας του σε ξένες ή εθνικές επιδράσεις. Χρησιμοποιώντας ποικίλους συνδυασμούς οργάνων τροποποιεί συνέχεια την ισορροπία του ηχητικού όγκου. Ο χαρακτήρας των μελωδιών του ποικίλει από το λαογραφικό ως το λαϊκό και από το ουδέτερο μπελκάντο ως τη Λειτουργία. Μπέρδεψε το ακροατήριό του, όταν σε μεγάλη ηλικία έγινε atonal. Είναι ο μαέστρος της μουσικής μεταμφίεσης και της πλήρους ευφυίας. Κυριαρχεί στη μοντέρνα σκηνή.

Michael Tippet: [1905-1998] Βρεττανός συνθέτης, gay και ειρηνιστής. Εξαιρετικά συνειδητοποιημένος έκανε αγώνα τόσο για τα ‘πιστεύω’ του όσο και για τις μειονότητες. (Εβραίους, Μαύρους) Στην αρχή λυρικός (‘Double Concerto’, ‘Corelli Fantasia’, ‘The Midsummer Marriage’), αργότερα σύνθετος, δύσκολος και εγκεφαλικός (‘The Knot Garden’). Διάσημος στις Η.Π.Α.

Edgar Varèse: [1883-1965] Όνομα πολυσυζητημένο από τους εγκεφαλικούς ροκάδες. Η τέχνη του ενσαρκωμένου θορύβου. Ένας συνθέτης που του αρέσει να φωνάζει στους ανθρώπους. Συνειδητά η σύνθεσή του ‘Ionization’ είναι μια κραυγή από κρουστά σε αποσύνθεση. Μαζί με τον Στραβίνσκι ήταν οι κύριες επιρροές του Frank Zappa.

Anton Webern: [1883-1945] Μαθητής του Άντλερ, επιδόθηκε στη μουσική, χάρη στον Σένμπεργκ, δάσκαλό του ως το 1908. Από το 1918 ασχολείται με τη σύνθεση και διεύθυνση ορχήστρας και τη διδασκαλία. Σαν διευθυντής ορχήστρας του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Βιέννης συντέλεσε στη διάδοση έργων του Μάλερ, Σένμπεργκ και Μπεργκ. Από το 1908 εγκατέλειψε την κλασική τονική αντίληψη. Από το 1924 εφάρμοσε το 12φθογγο σύστημα. Σκοτώθηκε κατά τραγικό λάθος από συμμαχικά πυρά κατά την είσοδο των συμμάχων στην Αυστρία το 1945, λίγο πριν το τέλος του Πολέμου. Τη δεκαετία του ’50 ήταν από τα πιο διάσημα ονόματα της μοντέρνας σκηνής, ενώ όσο ζούσε ήταν ασήμαντος.

Kurt Weill: [1900-1950] Γερμανός συνθέτης που εξαιτίας των φυλετικών διακρίσεων των Ναζί αναγκάσθηκε να καταφύγει στις Η.Π.Α. Γνωστός κυρίως από τη μουσική του έργου ‘Η όπερα της πεντάρας’ του Μπρεχτ. Η τεχνοτροπία της μουσικής του είχε επιρροές στον Γκέρσουιν και στον Μενότι. Στις καλύτερες στιγμές του ήταν αμίμητα δηκτικός. Στις χειρότερες, απομίμηση του εαυτού του.

(Γ)ιάννης Ξενάκης: Ο Ιάννης Ξενάκης ήταν η απάντηση στη Β΄ Σχολή της Βιέννης (Σένμπεργκ, Βέμπερν, Μπεργκ).Ο σημαντικότερος ίσως συνθέτης του 20ου αιώνα (100 έργα, 150 δίσκοι, 900 βιβλία), γεννήθηκε στη Βράιλα της Ρουμανίας στις 29 Μαΐου 1921 και πέθανε στο Παρίσι στις 4 Φεβρουαρίου του 2001.
Στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του το 1932.
Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Ε.Μ.Π.
Μέλος της ΕΠΟΝ με δράση στα Δεκεμβριανά (1944), τραυματίστηκε σοβαρά (στο πρόσωπο), καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο και διέφυγε (1947) στο Παρίσι.
Μαθητής και συνεργάτης του Λε Κορμπιζιέ στην Αρχιτεκτονική, μελέτησε ανάλυση και μουσική αισθητική με τον Μεσιάν, ο οποίος τον ώθησε να εφαρμόσει τις μαθηματικές γνώσεις του στη μουσική. Μουσική μελέτησε επίσης με τον Μιλό και τον Χόνεγκερ.
Κατόρθωσε να αναπτύξει μια αυθεντική, προσωπική μουσική γλώσσα, συνδυάζοντας μαθηματικά, αισθητική και ηθική, όπως οι Αρχαίοι Έλληνες.
Με τεχνικές έκφρασης που αξιοποιούν την ψυχοακουστική πραγματικότητα με φυσικούς ή και με ηλεκτρονικούς ήχους, με πλούσια ηχητική φαντασία, δημιούργησε γέφυρες ανάμεσα στις επιστήμες και τη μουσική, ανάμεσα στις φιλοσοφικές ιδέες και τις μουσικές τους εφαρμογές. Χρησιμοποίησε μουσικά όργανα της συμφωνικής ορχήστρας, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ήχους από τη φύση, τη νύχτα, καταιγίδες, συγκρούσεις αυτοκινήτων, ακόμα και ήχους διαδηλώσεων. Έκανε χρήση της τεχνολογίας, όχι αυτής του εμπορίου με προκατασκευασμένες ιδέες, αλλά εκείνης που καλεί τον άνθρωπο να σκεφτεί και να δημιουργήσει έργα απαιτήσεων.
Κρατήθηκε μακριά από εγκεφαλικές ακρότητες, μεταδίδοντας με τα έργα του ένα συναίσθημα αρχετυπικής φύσης.
Χρησιμοποίησε συνολικά 15 μαθηματικές θεωρίες, τη μοριακή βιολογία, την αστροφυσική κ.λπ. για να στηρίξει συστήματα σύνθεσης.